Urodzony w 1927 roku w Wilnie, w 1945 roku przeniósł się do Krakowa. Studiował na Wydziale Malarstwa i Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych, gdzie otrzymał dyplom w roku 1952. Równolegle podjął studia z zakresu Historii Sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1950-54 pełnił funkcję asystenta w krakowskiej ASP. Był jednym z założycieli i głównym ideologiem założonej na uczelni nieformalnej Grupy Samokształceniowej. Debiutował w 1948 roku i odtąd jego prace brały udział w kilku ważnych wystawach grupowych (między innymi w przełomowej dla polskiej sztuki ekspozycji w warszawskim Arsenale w 1956 r.). Miał także dwie wystawy indywidualne. Początkowo eksperymentował z abstrakcją geometryczną, później poświęcił się zaangażowanej sztuce tematycznej, łączącej realizm z deformacją oraz prostotą i dobitnością form. Pomimo krótkiego życia artysta na trwałe wpisał się w dzieje polskiej sztuki współczesnej. Znany jest głównie ze swych obrazów olejnych. Na 'górską' część jego twórczości składają się dwa cykle „Tatry I” i „Tatry II”. Rysunkowe studia pejzażowe, wykonane lawowanym tuszem bądź akwarelą, powstały na początku lat pięćdziesiątych XX wieku. Rzadko eksponowane, nieznane szerszej publiczności, pozostawały w rękach rodziny artysty, skąd trafiły do zbiorów Muzeum Tatrzańskiego. Prezentowane prace to fragment naszego zbioru.