Tak pisała Laura Riding w opowiadaniu pt. W końcu. W opowiadaniu o złudzeniu i jawieniu się, o osadzeniu podmiotu w przestrzeni. O domu. O naturze jego mieszkańców. Film o życiu i cierpieniu musi być szczery - pisał z kolei Orhan Pamuk w Muzeum Niewinności. Podobnie jest z wystawą. Organizowana z okazji 30-lecia Galerii Władysława Hasiora, bierze na warsztat ją samą jako instalację stworzoną przez artystę, jak i miejsce na mapie Zakopanego. Przede wszystkim jednak jest próbą nieco innego spojrzenia na biografię, postawę i dzieło artysty, które ciągle budzą kontrowersje. Punktem wyjścia są badania natury, jakie prowadził Hasior: rozumianej i jako środowisko naturalne, i jako natura ludzka.

Czy poprzez zaproponowane przez niego w Notatniku fotograficznym albo w filmie o konstruktywizmie kategorie, którymi racjonalizował świat, jesteśmy w stanie patrzeć także na jego spuściznę w sposób obiektywny? Czym jest sztuka i jak zmienia bądź poszerza nasze rozumienie świata?

Notatniki fotograficzne, które można oglądać już od 10 lipca w gmachu głównym Muzeum Tatrzańskiego, znajdą się w zupełnie innym wyborze także na tej wystawie. Głównym punktem wyjścia dla niej są jednak inne prace: rzeźby wyrywane z ziemi - żelbetonowe odlewy o organicznej i ekspresyjnej fakturze, które Hasior tworzył od przełomu lat 50. i 60. Niedaleko Galerii porzucone przez artystę po latach stworzyły wyjątkowy pomnik jego sztuki łącząc się z pochłaniającym je otoczeniem. Stały się inspiracją dla zbudowania wystawy w oparciu o prace polskich powojennych twórców, którzy metaforyzowali lub abstrahowali przyrodę, by opowiedzieć o tym, co niewyrażalne, o przeżyciach, o wzniosłości, o pierwotnej materii sztuki.

Niezależnie od tego, co mówią Księgi Genesis, można założyć, że chcąc uporządkować chaos pierwszych dni stworzenia Pan Bóg narysował koło. W tę formę wpisał następnie kwadrat i radując się z odkrycia dynamiki wynikającej ze zderzenia przeciwstawnych sobie form stworzył człowieka. (z filmu Głos w dyskusji o tak zwanym konstruktywizmie w sztuce współczesnej – komentarz autorstwa Władysława Hasiora)

Na wystawie pokazane zostaną prace min. Aliny Szapocznikow, Henryka Stażewskiego, zespołu (Oskar Hansen, Jerzy Jarnuszkiewicz, Julian Pałka, Lechosław Rosiński, Edmund Kupiecki, Tadeusz Plasota), pracującego nad koncepcją Pomnika Drogi (1958), Jerzego Sołtana, Zofii Rydet i Bartłomieja Augustyńskiego, Adama Marczyńskiego, Włodzimierza Borowskiego, Krystiana Burdy, Jerzego Rosołowicza, Zbigniewa Warpechowskiego, Jerzego Beresia, Teresy Murak, Anny Kutery, Tadeusza Brzozowskiego, Barbary Gawdzik-Brzozowskiej, Antoniego Kenara, Henryka Morela, Edwarda Krasińskiego, Eustachego Kossakowskiego, Józefa Robakowskiego, Eugeniusza Rudnika, Andrzeja Pawłowskiego, Grzegorza Klamana, Kazimierza Kowalczyka, Krystyny Gorazdowskiej, Krzysztofa Malca (w dokumentacji Leszka Golca i Witosława Czerwonki), Grzegorza Kowalskiego, Jerzego Stajudy, Grzegorza Dubowskiego, Zbigniewa Dłubaka, Antoniego Rząsy, Macieja Szańskowskiego, Adolfa Ryszki, dokumentacja projektów architektonicznych Anny Górskiej i Krystyny Tołłoczko-Różyskiej, Drugiej Grupy (Jacek Stokłosa, Wacław i Lesław Janiccy), materiały z Filmoteki Narodowej oraz archiwów TVP czy Bajki murzyńskie z Haiti mieszkających kiedyś w Zakopanem Wiktorii i Wandy Gentil-Tippenhauer.