Ujęcie w ramy organizacyjne, w roku 1875, przez Towarzystwo Tatrzańskie przewodnictwa turystycznego po polskiej (galicyjskiej) stronie Tatr połączone zostało z wydaniem góralom trudniącym się tą profesją specjalnych legitymacji w formie książeczek, w których zapisano kwalifikacje i należne im wynagrodzenie. Dwa lata później uprawnieni przewodnicy otrzymali od Towarzystwa odznaki, które miały być − i są nadal po dzień dzisiejszy − zewnętrznym, wizualnym ich wyróżnikiem.

W czasie już ponad 140-letniej historii polskiego przewodnictwa tatrzańskiego różnie kształtował się wizerunek odznak przewodnickich tzw. blach. Gdy przewodnictwo tatrzańskie zaczęło wychodzić poza Zakopane, gdy zaczęły powstawać koła przewodników tatrzańskich także w innych, nieraz daleko od Tatr położonych miejscowościach, poszczególne środowiska przewodnickie oprócz blach urzędowych zaczęły stosować także swoje odznaki środowiskowe, różne plastyczne wyróżnienia za zasługi − w formie odznak, plakietek i statuetek, odznaki jubileuszowe etc.. W ciągu lat powstał wcale niemały ich zbiór o niekiedy wysokich walorach estetycznych i artystycznych.

Książka Roberta Piwkowskiego "Odznaki przewodników tatrzańskich", wydana przez Oficynę Wydawniczą "Wierchy" Centralnego Ośrodka Turystyki Górskiej PTTK w Krakowie, wprawdzie nie jest pierwszym w polskim piśmiennictwie opracowaniem z zakresu falerystyki tatrzańskiej, ale jest pierwszą syntezą dziejów odznak przewodnickich zarysowaną tak obszernie, akrybicznie, z odwołaniem do źródeł. Wydana luksusowo, w formie niemal albumowej zawiera podobizny bodaj wszystkich dotąd wykonanych odznak związanych z tatrzańskim przewodnictwem w Polsce. Jest więc nie tylko bogatym informatorium o historii tego rodzaju odznak, ale służyć też może jako sui generis katalog kolekcjonerski przydatny zbieraczom i antykwariuszom.