Dział Etnograficzny jest obok Działu Przyrodniczego najstarszym działem kolekcjonerskim Muzeum Tatrzańskiego i składa się z ponad 10 750 okazów. Pierwsze, ofiarowane przez Stanisława hr. Drohojowskiego, właściciela dóbr czorsztyńskich, trafiły do Muzeum w roku 1889, a było ich 52, w tym dziś już bezcenna kolekcja ubioru kobiecego z okolic Czorsztyna. Z latami do Muzeum Tatrzańskiego napływały kolejne eksponaty. Gromadzili je entuzjaści kultury podhalańskiej, między innymi: Róża hr. Krasińska, Maria i Bronisław Dembowscy, Zygmunt Gnatowski. Pierwsi kolekcjonerzy, a później także inni zbieracze - członkowie Sekcji Ludoznawczej Towarzystwa Tatrzańskiego, przeważnie nabywali okazy rzadkie, oznaczające się walorami artystycznymi. Chętnie kupowali zdobiony snycerką sprzęt pasterski i domowy, obrazy na szkle, elementy stroju ludowego, ceramikę. Penetrowali teren u schyłku XIX i na początku XX wieku i nabywali okazy określane już wtedy jako "bardzo stare". Kolekcje Róży hr. Krasińskiej (1896), Zygmunta Gnatowskiego (1906), Dembowskich (1922) i innych zbieraczy stopniowo trafiały do Muzeum Tatrzańskiego. W latach 1912-1914 członkowie Sekcji Ludoznawczej Towarzystwa Tatrzańskiego wzbogacili zbiory etnograficzne Muzeum wieloma cennymi nabytkami. W roku 1913 Bronisław Piłsudski przekazał 54 okazy, Józef Lesiecki zapisał Muzeum 183 zebrane przez siebie przedmioty, a Franciszek Prauss ofiarował 101 okazów. W roku 1920 Muzeum zakupiło od Konstantego Steckiego kolekcje rzemiosła artystycznego i obrazów na szkle. Dzięki nim, Muzeum posiada dziś zbiory o wielkiej wartości, bezcenne dla etnologów i badaczy sztuki ludowej Podhala.
Z chwilą upaństwowienia Muzeum w roku 1949 i zatrudnienia w nim zawodowych etnografów rozpoczęto systematyczne zakupy w terenie w celu uzupełnienia zbiorów etnograficznych. W okresie powojennym położono nacisk na zakupy współczesnego malarstwa na szkle, rzeźby ludowej oraz wyrobów rzemiosła, głównie metalowych i skórzanych, a także współczesnego stroju podhalańskiego. Ponadto prowadzono zakupy mające na celu wzbogacenie działu rolnictwa, komunikacji i transportu, a także sprzętów gospodarskich. Okazy te wprawdzie często nie mają wartości artystycznych, ale są niezbędne do zilustrowania całokształtu kultury materialnej górali.