Równie istotne jak fotografowanie było dla Władysława Hasiora dzielenie się własnymi spostrzeżeniami i refleksjami towarzyszącymi powstawaniu zdjęć. W swoim mieszkaniu urządzał tak zwane „kino” (zwane też przez niego żartobliwie „Świetlicą Powiatową”) – pokazy slajdów z autorskim komentarzem. Prezentował je swoim znajomym i przyjaciołom, a także zapraszał uczniów szkół plastycznych i pasjonatów sztuki.

Posługując się zdjęciami, snuł opowieści nie tylko o swojej twórczości i jej inspiracjach, ale także o dawnej i współczesnej sztuce polskiej i europejskiej, zjawiskach artystycznych noszących w sobie zalążki sztuki, wreszcie o rozmaitych ciekawych – jego zdaniem – przejawach rzeczywistości.

Liczący ponad 20 tysięcy zbiór slajdów Hasiora wiele mówi o artyście. Jawi się on nam jako wrażliwy esteta, zapalony kulturoznawca i historyk sztuki o ogromnej zdolności kojarzenia zjawisk, a także człowiek z pasją popularyzatorską, mający potrzebę dzielenia się wiedzą, przemyśleniami i przeżyciami.

Wystawa pokazuje zaledwie niewielki wycinek spuścizny fotograficznej artysty i podejmuje próbę połączenia zdjęć z autorskim komentarzem Władysława Hasiora. Podzielona jest na dwie części. Pierwsza mówi bezpośrednio o źródłach inspiracji artysty, a fotografie wybrane zostały z cyklu o takim właśnie tytule. Cześć druga to „notatnik fotograficzny”, ukazujący zainteresowania i artystyczną wrażliwość twórcy i pośrednio odnoszący się do jego inspiracji. Fotografie do tej części pochodzą z cykli: „Rytmy”, „Strachy”, „Słoma”, „Ziemia”, „Skała”, „Woda”, „Przyroda i..”, Materia”, „Konstrukcje” oraz „Beton”.

Helena Pitoń